Logo Jij bent - Oudercursus, geboorteverhaal, NEI-therapie

Wie ben ik?

Ik ben Barbara, samen met Jeroen en moeder van Luuk (2018), Teun (2020) en een sterrenkindje (2019).

Onze reis in het ouderschap en mijn bevallingen gingen niet altijd zonder slag of stoot. Hier ben ik mezelf dan ook vaak tegengekomen. En tja, met de kennis die ik nu heb, zou ik ook veel dingen anders doen… Klik hier voor het hele verhaal.

Ik ben, naast NEI therapeute, ook docent Pedagogiek waar ik jonge professionals opleid om te werken met kinderen in het onderwijs of in de kinderopvang. In de loop der jaren heb ik mij gespecialiseerd in baby’s en hun ontwikkeling. Ik verbaasde mij er steeds meer over dat bij wetgeving is vastgelegd dat pedagogisch medewerkers die willen werken met baby’s bepaalde basiskennis nodig hebben, maar dat deze informatie niet zomaar beschikbaar is voor aanstaande ouders. Daarbij is er ontzettend veel waardevolle informatie (die wetenschappelijk is onderbouwt) maar die in de maatschappij nog weinig aandacht krijgen. Vooral om het feit dat het niet de meeste ‘aantrekkelijk dingen zijn’ om te horen in onze drukke, veeleisende maatschappij, waar je een baby ‘er even bij doet’...

Dit is echter niet hoe het werkt en wat veel vrouwen dan ook intuïtief merken en ervaren en waardoor ze het gevoel hebben dat ze op alle vlakken tekort schieten. Toch kan dit ook anders!

Hier wil ik je graag bij helpen.

Barbara van Aken-Reijs

Barbara van Aken-Reijs


Ik ben Barbara, samen met Jeroen en moeder van Luuk (2018), Teun (2020) en een sterrenkindje (2019).

Onze reis in het ouderschap en mijn bevallingen gingen niet altijd zonder slag of stoot. Hier ben ik mezelf dan ook vaak tegengekomen. En tja, met de kennis die ik nu heb, zou ik ook veel dingen anders doen… Klik hier voor het hele verhaal.

Ik ben, naast NEI therapeute, ook docent Pedagogiek waar ik jonge professionals opleid om te werken met kinderen in het onderwijs of in de kinderopvang. In de loop der jaren heb ik mij gespecialiseerd in baby’s en hun ontwikkeling. Ik verbaasde mij er steeds meer over dat bij wetgeving is vastgelegd dat pedagogisch medewerkers die willen werken met baby’s bepaalde basiskennis nodig hebben, maar dat deze informatie niet zomaar beschikbaar is voor aanstaande ouders. Daarbij is er ontzettend veel waardevolle informatie (die wetenschappelijk is onderbouwt) maar die in de maatschappij nog weinig aandacht krijgen. Vooral om het feit dat het niet de meeste ‘aantrekkelijk dingen zijn’ om te horen in onze drukke, veeleisende maatschappij, waar je een baby ‘er even bij doet’...

Dit is echter niet hoe het werkt en wat veel vrouwen dan ook intuïtief merken en ervaren en waardoor ze het gevoel hebben dat ze op alle vlakken tekort schieten. Toch kan dit ook anders!

Hier wil ik je graag bij helpen.

Mijn link naar de partnercursus ‘liefdevolle verwachting’

Je zet de stap naar het ouderschap, raakt in verwachting en denkt dat je er wel klaar voor bent. Dat was zo’n beetje mijn idee, helemaal omdat ik als pedagoog al veel kennis in huis had over de ontwikkeling van kinderen. Ik had een fijne zwangerschap, zonder complicaties of kwaaltjes, voelde me goed. Meldde me aan voor zwangerschapsyoga en nam deel aan de centering pragnancy groep van de verloskundige praktijk. Allemaal erg leuk en gezellig, en zeker ook met fijne praktische informatie, maar het was vooral gericht op mij, ‘de zwangere’. Mijn partner mocht 1x mee waarin ook aan hem wat informatie werd verteld. De rest moet je zelf maar uitzoeken en lezen.

Ik denk dat met name dat laatste, een ontzettend gemiste kans is. Een gezin vorm je samen en juist die partner is zo ontzettend waardevol. Maar toch zijn er maar weinig cursussen die je samen kunt volgen ter voorbereiding op het ouderschap.

Daar wil ik heel graag verandering in brengen! Want het voorbereiden op de bevalling is 1 ding, maar kennis over je baby en hoe deze ‘evolutionair geprogrammeerd’ is, is eigenlijk van levensbelang.

Als partner wil je niet aan de zijlaan staan van het hele proces. Het is van belang dat je allebei kennis hebt over je baby, wat die nodig heeft, hoe je dat kunt bieden, hoe je elkaar niet kwijt raakt in de hectiek van het ouderschap en alle emoties en slapeloosheid die je kunnen overvallen.

De oudercursus ‘liefdevolle verwachting’ is een ontzettend mooi programma, vol informatie die wetenschappelijk onderlegd is, die je de kennis geeft om goed voorbereid aan het ouderschap te beginnen.


Mijn link naar ‘je geboorteverhaal’

De gelijkenissen tussen de geboorte van Luuk en hoe mijn eigen geboorte zijn verlopen vertonen bizar veel gelijkenissen. Toen ik me dat besefte ben ik me verder gaan verdiepen in geboortepatronen, ook wel birth imprints genoemd. Ik ben veel gaan lezen over de pre- en perinatale geboortepsychologie en pas toen werd me duidelijk dat ‘hoe je gestart bent in dit leven een imprint vormt die je terugziet in je gedrag’. Omdat ik hier graag meer mee wilde doen ben ik ook de cursus ‘Geboorte in kaart’ gaan volgen om hier ook praktisch mee aan de slag te kunnen.

Zo ben ik zelf beademd na mijn geboorte, na een erg strakke navelomstrengeling en moest ik daarna, zonder mijn moeder (wel met mijn vader) naar het ziekenhuis voor controle. Dit is ook precies hetgeen dat bij mijn eigen zoontje gebeurde. Sommige patronen zullen zich namelijk generationeel blijven herhalen, totdat ze aangekeken worden.

Als voorbeeld neem ik hier de navelstrengomstrengeling: wat ik terug zie bij mezelf is bijvoorbeeld dat ik slecht iets om mijn nek kan verdragen (je zult mij niet snel in een coltrui zien), stress kan voelen als verstikkend, een nieuwe uitdaging kan me letterlijk ‘naar de keel grijpen’, ik was vroeger erg faalangstig en in een overgangssituatie kan ik best snel overweldigd raken. Al deze punten zijn terug te herleiden naar hoe ik geboren ben en deze navelstrengomstrengeling. Bij Luuk, zie ik dezelfde gedragspatronen. Door met hem stil te staan bij zijn geboorte en de bevalling, vanuit zijn perspectief kwam er meer rust. Hij moest zelfs ontzettend hard huilen bij bepaalde onderdelen en gaf aan ‘dat het heel erg eng was’ en dat hij dacht dat hij dood zou gaan. Omdat ik nu besef waar zijn gedrag vandaan komt in bepaalde situaties, kan ik hier als ouder met meer begrip op reageren.

Het mooie is ook dat de bevalling van Teun heel anders is verlopen. Geen navelstrengomstrengeling en na de bevalling het eerste uur fijn bij mij op mijn borst. Zijn start is anders verlopen, mede daardoor heb ik 2 totaal verschillende kinderen die op totaal verschillende manieren reageren op situaties in hun leven.

Mijn link naar NEI-therapie

Omdat Luuk als baby zo onrustig was, altijd bij me wilde zijn en ’s nachts als hij in zijn bedje lag, vooral huilde, hebben we intuïtief gedaan wat goed voelde. Hem heel veel bij ons dragen, troosten en nabijheid bieden. Dat is ook de periode geweest waarin ik voor het eerst kennismaakte met NEI-therapie. Ook al klonk de beschrijving van deze energetische behandeling nogal zweverig, ik voelde aan alles dat dit hetgeen was dat nodig was. Al na 1 sessie zagen we verschil en werd duidelijk waar zijn gedrag vandaan kwam. Ook na mijn miskraam had ik een erg fijne sessie, dit keer voor mezelf om weer meer vertrouwen te krijgen in een volgende zwangerschap.

Toen ook bij Teun (medisch) veel speelde heb ik een aantal NEI-sessies gedaan. Toen ook deze weer veel resultaat hadden en inzichten gaven wist ik het zeker. Dit wil ik ook kunnen! Ik wil ook met deze ‘zachte’ manier, via de ouder, jonge kinderen kunnen helpen bij het verwerken van hun emoties en zo ongewenst gedrag verminderen.

En zo geschiedde. Ik volgde NEI level 1 bij het Energetisch huis van Eefke Ooms.


Onze reis in het ouderschap ging niet altijd van een leien dakje.

Weg naar ouderschap

Toen we de knoop door hadden gehakt dat we graag de stap wilden maken om samen een gezin te stichten, was ik al snel zwanger van Luuk. Ik ging op zwangerschapsyoga, sloot me aan bij een centering pregnancy groep en bereidde me samen met Jeroen voor op mijn bevalling. Hoofdpunten uit mijn bevalplan: ik wilde graag thuis bevallen, zonder pijnstilling.

Na 41 weken was het dan eindelijk zover. De weeën begonnen en Luuk werd thuis geboren. Helaas was dit niet zo rooskleurig als gewenst en gehoopt. Na zijn geboorte werd hij blauw en moest hij, samen met Jeroen met spoed naar het ziekenhuis. Niks huid op huid na de bevalling, maar alleen in een bed waar de nageboorte nog geboren moest worden, om daarna ook zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig bleek alles in orde en mocht hij daarna bij me liggen om hem voor de eerste keer aan te leggen aan de borst.

Borstvoeding niet op gang. Veel huilen. Na 1 jaar buisjes. NEI-therapie geholpen bij onrustig slapen.

2e zwangerschap, ik was weer snel zwanger. Erg blij. Met 10 weken de eerste echo. Met 12 weken helaas geen kloppend hartje meer te zien. Ondanks dat ik al een aantal keer het onbestemde gevoel had, of alles wel goed was met het kindje, kwam dit toch als een grote klap. Dit kindje was ontzettend gewenst en welkom. In mijn hoofd hoorde ze er al helemaal bij. Ook het feit dat je nu mensen moest laten weten dat het kindje helaas overleden was in plaats van het positieve nieuws dat je in verwachting bent viel me zwaar.

Na 4 maanden was ik opnieuw zwanger. Heel fijn, maar ook erg spannend. Zou het deze keer wel goed gaan? Ik voelde me goed en na een positieve echo met 12 weken en geen bijzonderheden bij de 20 weken echo kon ik weer vol vertrouwen toeleven naar de bevalling. Ondanks het verloop bij Luuk, wilde ik weer graag thuis bevallen, omdat ik dit zo’n fijne ervaring had gevonden. Enige verandering in mijn bevalplan was deze keer dat ik graag in een bevalbad wilde bevallen. Dit leek me echt magisch.

Helaas liep het anders. Bij de liggingsecho (met 36 weken) bleek ons mannetje in stuit te liggen. Bij het meten zag ik de verloskundige wat onrustig worden en toen ze er ‘een collega bij ging halen om even mee te kijken’ gingen alle alarmbellen af.

Teun bleek veel te klein te zijn voor zijn termijn. Zijn groei was gestopt bij 32 weken. Ik werd doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis.

Weg naar ouderschap

Toen we de knoop door hadden gehakt dat we graag de stap wilden maken om samen een gezin te stichten, was ik al snel zwanger van Luuk. Ik ging op zwangerschapsyoga, sloot me aan bij een centering pregnancy groep en bereidde me samen met Jeroen voor op mijn bevalling. Hoofdpunten uit mijn bevalplan: ik wilde graag thuis bevallen, zonder pijnstilling.

Na 41 weken was het dan eindelijk zover. De weeën begonnen en Luuk werd thuis geboren. Helaas was dit niet zo rooskleurig als gewenst en gehoopt. Na zijn geboorte werd hij blauw en moest hij, samen met Jeroen met spoed naar het ziekenhuis. Niks huid op huid na de bevalling, maar alleen in een bed waar de nageboorte nog geboren moest worden, om daarna ook zo snel mogelijk naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig bleek alles in orde en mocht hij daarna bij me liggen om hem voor de eerste keer aan te leggen aan de borst.

Borstvoeding niet op gang. Veel huilen. Na 1 jaar buisjes. NEI-therapie geholpen bij onrustig slapen.

2e zwangerschap, ik was weer snel zwanger. Erg blij. Met 10 weken de eerste echo. Met 12 weken helaas geen kloppend hartje meer te zien. Ondanks dat ik al een aantal keer het onbestemde gevoel had, of alles wel goed was met het kindje, kwam dit toch als een grote klap. Dit kindje was ontzettend gewenst en welkom. In mijn hoofd hoorde ze er al helemaal bij. Ook het feit dat je nu mensen moest laten weten dat het kindje helaas overleden was in plaats van het positieve nieuws dat je in verwachting bent viel me zwaar.

Na 4 maanden was ik opnieuw zwanger. Heel fijn, maar ook erg spannend. Zou het deze keer wel goed gaan? Ik voelde me goed en na een positieve echo met 12 weken en geen bijzonderheden bij de 20 weken echo kon ik weer vol vertrouwen toeleven naar de bevalling. Ondanks het verloop bij Luuk, wilde ik weer graag thuis bevallen, omdat ik dit zo’n fijne ervaring had gevonden. Enige verandering in mijn bevalplan was deze keer dat ik graag in een bevalbad wilde bevallen. Dit leek me echt magisch.

Helaas liep het anders. Bij de liggingsecho (met 36 weken) bleek ons mannetje in stuit te liggen. Bij het meten zag ik de verloskundige wat onrustig worden en toen ze er ‘een collega bij ging halen om even mee te kijken’ gingen alle alarmbellen af.

Teun bleek veel te klein te zijn voor zijn termijn. Zijn groei was gestopt bij 32 weken. Ik werd doorgestuurd naar de gynaecoloog in het ziekenhuis.

© 2024 JIJ BENT